Afgelopen
week sprak ik iemand die na 30 jaar besluit om te gaan scheiden van zijn
partner. Geen leuk nieuws en geen reden voor een glimlachmoment, zou je zeggen
en daar heb je gelijk in! Het gebeurt te vaak dat mensen na lange tijd
“alles”samen te hebben gedeeld, er achter komen dat ze de meest essentiële
zaken in het leven niet hebben gedeeld: hun dromen, hun ambities, hun diepste
waarden en gevoelens hebben ze eigenlijk diep van binnen gehouden. Onbereikbaar
voor de ander en ook onbereikbaar voor zichzelf.
De
man en ik hebben lang gesproken samen en al gaande moest hij bekennen dat hij
zelf veel te weinig had geïnvesteerd in het delen van zichzelf, niet kwetsbaar
durfde te zijn in het benoemen van zijn echte gevoelens en verwachtingen. De
breuk was veroorzaakt door erosie van jaren en jaren. Hij had zijn partner voor
vanzelfsprekend genomen en niet meer gezien wie hij al die tijd voor hem had. Ineens
was ze “niet meer wie ik dacht dat ze was”.
Hoe
oprecht kijk jij aan tegen je partner, je kinderen, je baan, je vrienden en
familie, je eigen gezondheid, je leeftijd, je persoonlijke ontwikkeling? Wordt,
als het nodig is, wakker uit de trance en kijk eens opnieuw om je heen: waar
wil je opnieuw met hart en ziel in investeren?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten