50 Shades of Grey

Caroline keek me serieus aan en zei: niets gaat ooit goed op mijn werk! Alles loopt altijd anders dan ik zou willen! Maar gelukkig loopt thuis altijd alles goed, daar ben ik helemaal gelukkig!

Het was wel duidelijk: bij Caroline is het zwart of wit, grijstinten er tussenin bestaan niet. Natuurlijk gaat er ook van alles goed op haar werk en zal ze thuis echt wel eens ergens chagrijnig over zijn. Maar zo zag ze dat niet, waardoor alles werd uitvergroot. Of dat nou positief of negatief was.

We zijn eens in wat meer grijstinten gaan denken en ze begon al snel te zien dat er heel veel meer op het kleurenspectrum te beleven viel. Haar ervaring van werk verschoof naar meer persoonlijk succes en resultaat.

Waar praat jij in termen van nooit of altijd? Wanneer je frictie ervaart op een onderwerp of met een collega, luister dan eens naar je eigen taal. Het aanbrengen van nuancering kan je hele ervaring veranderen en je als vanzelf richting een oplossing sturen! 

Uitleggen versus Verantwoorden

Zijn baas keek Robert strak aan en vroeg hem hoe het kwam dat hij het dossier nog niet had afgerond. Robert voelde zich klein worden en begon iets te stamelen over andere prioriteiten deze week. Hij werd rood, kreeg het benauwd en kwam niet goed uit zijn woorden. Hij voelde zich ter verantwoording geroepen en verkrampte.

Op weg naar huis in de auto bedacht hij zich wat hij eigenlijk had moeten zeggen: dat er bij de meewerkende partij andere prioriteiten waren gekomen en dat zij het dossier hadden opgehouden. Niet hij! In plaats van rustig uit te leggen wat er was gebeurd, begon Robert verantwoording af te leggen voor het negatieve resultaat.

Er ligt een fijne lijn tussen Uitleggen en Verantwoorden. Vaak is uitleggen wat je hebt gedaan en hoe de juiste keuze en soms, heel soms, moet je verantwoording afleggen voor je daden. Allebei veroorzaken ze een heel ander gevoel, andere woorden, andere lichaamshouding en gezichtsuitdrukking, andere taal, andere indruk aan de andere kant van de tafel.

Merk wanneer je schiet in verantwoorden waar uitleggen meer dan voldoende is. Waar komt die neiging tot verantwoording afleggen vandaan? Hoe reëel is die eigenlijk?

De volgende dag ging Robert terug naar zijn baas en legde rustig uit wat er eigenlijk precies was gebeurd in de afronding van het dossier. Zijn baas bedankte hem en zette een nieuwe datum voor overleg. Robert blij, baas blij!

Shields up! Aye Aye Captain!

Deze week werkte ik met iemand die zich regelmatig onzeker voelde in gezelschap: “wat zouden anderen van hem denken, was zijn inbreng wel zinnig, had hij wel voor de juiste route gekozen” en nog veel meer van dit soort vragen die hem continu aan het twijfelen maakte.

In plaats van medeleven te voelen voor zijn onzekerheid, nam ik een andere benadering toen ik hem vroeg: “Dus jij denkt dat de hele wereld zich bezig houdt met wie jij bent en hoe jij iets doet?”. Hij schrok zich een hoedje: hij in het centrum van het universum? Nee!!! Maar zo voelde het wel voor hem: dat iedereen iets over hem dacht!

Natuurlijk is dat helemaal niet zo en tegelijkertijd; nou en? Mensen denken wat ze denken, daar doe je helemaal niets aan.

In de oude science fiction serie Star Trek had de kapitein, in geval van aanvallen op het schip, de mogelijkheid om onzichtbare schilden om het schip te leggen waardoor het niet geraakt kan worden door inkomend vuur. Een soort teflon-laagje, waardoor alles wat hij niet binnen wilde laten, inderdaad lekker buiten bleef.

Af en toe is het lekker om zelf even Shields Up tegen jezelf te roepen, jezelf een teflonlaagje aan te meten en niet te denken dat jij in het centrum van ieders aandacht staat.

Aye aye Captain!!